زندگینامه آیت الله میرزا سید احمد مدرسی

آیت الله میرزا سید احمد مدرس(1295-1388ق) پدر بزرگوارآیت الله حاج سید محمَد مدرسی می باشند. پدر بزرگوار ایشان مرحوم آیت الله میرزا سید محمد مدرس(م1323ق) صاحب کتاب “ضابطه المدرسیه” فرزند میرزا سید مرتضی فرزند میرزا محمد علی مدرس، از دانشمندان بنام و فقیهان و اصولیان سرشناس حوزهء علمیه یزد بوده است.

مادر گرامی اش بی بی کبری معروف به “جان بیبی” دخترمرحوم حاج میر زین العابدین (م.1272ق.) فرزند سید محمد-از  سلسله مدرسیه_است.

تاریخ ولادتش سال 1295 قمری است وی پس از گذراندن دوران مکتب به تحصیل علوم پایه و مقدماتی نزد پدر   بزرگوارش پرداخت.
دوران تحصیلات متوسطه را نزد استادانی چون: مرحوم آیت الله آقا سید حسین مدرس باغ گندمی(م1366ق)سپری کرد و  آنگاه در مقطع تحصیلات نهایی بیش از بیست سال نزد مرحوم آیت الله آقا سید یحیی موسوی معروف به آقا سید یحیی  مجتهد و آیت اللهی(م1346ق) به فراگیری دانش فقه و اصول پرداخت.
واعظ محترم جناب آقا شیخ علی آیت اللهی به مناسبتی می فرمود: “مرحوم آقا سید یحیی مجتهد در بین شاگردان خود به دو  نفر علاقه بیشتری داشتند و آن دو مرحوم آیت الله آقا میرزا سید احمد مدرس و آیت الله آقا شیخ محمد علومی بودند و ما  شنیده بودیم که این استاد فرزانه به یکی از دو شاگرد خود اجازه اجتهاد داده اند اما نام آن شخص را نمی دانستیم.”
روزی در محضر عالم بزرگوار مرحوم آقا میرزا سید احمد بودیم که ایشان بر اثر زخم زبان های حسودان و دشمنان مجبور به اظهار اجازه اجتهاد خود از مرحوم آقا سید یحیی شدند و این واقعه، ما را آگاه کرد که کدام یک از آن ها، رخصت اجتهاد یافته بودند.

آقا میرزا سید احمد با دختر عموی خود مرحومه بی بی سکینه(1305-1360ق) دخترآقا میرزا سیدعلی پسر حاج مرتضی مدرسی در 26 ربیع الاول 1330 قمری ازدواج نمودند.

سن ایشان در آن هنگام سی و پنج و سن همسرشان بیست و پنج بوده است. حاصل این ازدواج ساده و بی آلایش دو پسر به نامهای آیت الله حاج سید محمد مدرسی (م26 ذی قعده1419) و آیت الله سید جواد مدرسی دام عمره الشریف و یک دختر به نام “بیبی شریعه”(م1348ش) همسر مرحوم حجت الاسلام حاج سید علیرضا مدرسی(م1402ق) است.
مرحوم آیت الله میرزا سید احمد مدرس در دوران خفقان رضا شاهی به شدت تحت فشار قرار گرفت تا جایی که حتی برای پوشیدن لباس روحانی در محراب عبادت آیت الله کاشانی(ره) برای ایشان اجازه ویژه ای از حکومت وقت گرفت.
وی عالمی عامل، فقیهی پارسا، شخصیتی محجوب، مدرسی کوشا و انسانی قانع بود، که هیچگاه در طول عر با برکتش دست از ادای وظیفه شرعی برنمی داشت.
ایشان سال های متمادی در مسجد مدرسه مصلی، مسجد بیاق خان و مسجد فرط اقامه جماعت می فرمود که مدت اقامه جماعت ایشان را در اوقات سه گانه در مسجد فرط بیش از چهل سال ذکر کرده اند.
آیت الله میرزا سید احمد افزون بر بیان معارف اسلامی در این مساجد برای عموم مردم بیش از شصت سال در مدرسه مصلی، مسجد جامع کبیر و مسجد فرط به تدریس علوم اسلامی پرداخت.
جایگاه تدریس ایشان در مدرسه مصلی، مدرس واقع در بقعه اسحاقیه بوده است که این خود بیانگر عظمت شخصیت ایشان در آن زمان است.
شاگردان بسیاری را در مکتب علمی و اخلاقی خود تربیت کرد که برخی از آنان در ردیف مراجع و مجتهدان بنام حوزه های نجف، قم، یزد قرار داشتند.
ازجمله شاگردان ایشان، حضرات آیات حاج سید محمد بن سید جعفرمعروف به محقق داماد(م1382ق)، حاج سید علیرضا ابن آقا میرزا سید محمد علی مدرسی(م1393ق)، آقا میرزا محمد کرمانشاهی…اب الزوجه شهید آیت الله صدوقی، حاجی میر سید حسین رضوی معروف به نقیب،آقا شیخ علی بن غلامرضا(م1336ق)، حاج سید علیرضا ریحان(م1363)، آقا میرزا سید علی مدرس نصیری فرزند میرزا سید محمد صادق، آقا میرزا حسن باعثی یزدی فرزند حاج ملا فرج الله، حاج سید حسن مدرسی سریزدی کرجی(متولد 1318 قمری) و حاج شیخ حسن قانی می باشند، معظم له دارای نوشته هایی در فقه و اصول و ترجمه بعضی از متون و … هستند.
اخلاق نیک، پشتکار و نظم ایشان در برنامه های زندگی از ویژگی هایی بارز این عالم فرهیخته است.
آیت الله قانی در این باره می فرمودند: در اواخر عمرشان برای تلمذ در مسجد فرط حاضر شده بودیم که ایشان بر خلاف معمول کمی دیر کردند. به شاگردان حاضر در مسجد گفتم: دوستان امروز حتما عزرائیل به سراغ استاد آمده است که تاخیر کرده باشند! بیایید با هم به در منزل ایشان برویم تا جویای حال شویم.
ایشان می فرمود: همین که نزدیک منزل استاد شدیم دیدیم حضرت آیت الله با ضعف بسیار که ناشی از کهولت و ناراحتی جسمی بود عازم جلسهء تدریس هستند.
آیت الله آقا میرزا سید احمد مدرس به سبب عللی، کمتر، در مسائل اجتماعی عمومی دخالت می کردند اما با این همه حجت الاسلام حاج شیخ محمد حسن واعظی امام جمعه محترم منشاد که از روستاهای ییلاقی و خوش آب وهوای یزد است نقل می کرد که: “اولین نماز جمعه را در روستای منشاد آیت الله میرزا سید احمد مدرس اقامه کرده است، و ایشان گاه گاهی در تابستان ها در این محل اقامه جمعه می فرمودند.”
این عالم متقی بیشتر عمر خود را با تنگی معاش سپری کرد و در زمان وسعت، هیچگاه قناعت را فراموش نکرد. و عاقبت بعد از تحمل سال ها بیماری و زمین گیری در 93 سالگی، صبح روز چهارشنبه 29 خرداد 1347 شمسی برابر با 22 ربیع الاول سال 1388 قمری در شهر یزد دارفانی را وداع کرد.
با درگذشت این عالم فرزانه، شهر یزد جامه ماتم و اندوه در بر کرد، و مجالس ختم و ترحیم متعددی در مساجد روضه محمدیه(حظیره)، مسجد جامع کبیر، فرط، بیاق خان، مصلای صفدرخان و امام زاده جعفر-محل دفن ایشان(در یزد)- برگزار گردید.
از ایشان وصیت نامه های متعددی باقی مانده که آخرین آنها در 22 محرم سال 1369 تنظیم شده است. در این وصیت نامه آمده است:
“اول آنکه زمانی که خدای ناکرده زبان حقیر از کار افتاد تا زمان قبض روح اجرت بدهند به دو نفر که دائما لیلا و نهارا مشغول خواندن سوره یس وصافات و دعای عدیله و کلمات فرج و غیر این ها از آیاتی که فایده دارد برای دور شدن شیاطین مثل آیت الکرسی نزد من بخوانند و هرگاه یکی از این دو نفرمشغول کار ضروری و لازم خودش بشود مثلا قضای حاجت یا اکل و شرب و خواب دیگری مشغول به خواندن باشد. که آنی و لحظه ای فارغ از خواندن آیات و ادعیه در نزد من نباشند.
دوم:جریدتین با من بگذارید. مبادا مسامحه شود.
سوم:در زیر سقف تازه دفن کنند مرا، هرگاه ممکن باشد.
چهارم: به زودی علامت محکم در سر قبر من قرار بدهند که معلوم باشد قبر کیست و تاسال های سال این علامت باقی باشد. مثل سنگ تاریخ و این مطلب را اهمیت بدهند.
پنجم: هرگاه حقیر پیش از مسافرت نور چشمی میرزا سید محمد به کربلا، در این نزدیکی ها فوت شدم، بعد از هفته، البته برود کربلا که من راضی نیستم از او بواسطه فوت من مسافرت را تاخیر بیندازد.”